Kiracısına tahliye taahhütname imzalatan mülk sahibi, dükkanı boşaltılmayınca soluğu mahkemede aldı.
İşyerini tam 4 sene boyunca kullanan kiracının, son kira periyodu başında verdiği taahhütname dükkanı boşaltacağını kayıtsız ve koşulsuz olarak kabul ettiğini hatırlattı. Davalının noter kanalıyla yapılan ihtar ve ihtarlara karşın yazılı taahhüdüne uymadığını ileri sürerek taahhüt nedeniyle kiralanandan tahliyesine karar verilmesini talep ettti. Davalı esnaf ise davaya destek yapılan tahliye taahhüdünün davacı tarafça kira mukavelesinin imza edildiği tarihten evvel alındığını, davacının, taşınmazın kiracı sıfatıyla kullanılabilmesinin ön kaidesi olarak ileri sürdüğü taahhütnameyi manevi cebir altında imzalattığını öne sürdü.
2. Sulh Hukuk Mahkemesi, davanın reddine hükmetti. Mülk sahibi kararı temyiz edince devreye giren Yargıtay 6. Hukuk Dairesi, mahkeme kararını bozdu. Tekrar yapılan yargılamada Sulh Hukuk Mahkemesi, birinci kararında direndi. Davacı mülk sahibi bu kararı da temyiz edince bu defa devreye Yargıtay Hukuk Genel Konseyi girdi.
Kurul, oy çokluğu ile mülk sahibini haklı buldu.
Milyonlarca kiracıyı yakından ilgilendiren kararda şu sözlere yer verildi:
“Davacı, davalının yazılı taahhüdüne uymadığını ileri sürerek taahhüt nedeniyle kiralanandan tahliyesine karar verilmesini talep etmiştir. Davalı avukatı, davaya destek yapılan tahliye taahhüdünün davacı tarafça kira kontratının imza edildiği tarihten evvel alındığını, davacının, taşınmazın kiracı sıfatıyla kullanılabilmesinin ön kaidesi olarak ileri sürdüğü taahhütnameyi müvekkiline manevi cebir altında imzalattığını öne sürmüştür. Bu formda imza edilen taahhüt tarafların gerçek iradelerini yansıtmaktan uzak olduğundan geçerli olmadığını, davacının makûs niyetli olduğunu belirterek davanın reddini savunmuştur.
– Lakin; maddelerde ispat yükü, tez edilen vakıaya bağlanan hukuksal sonuçtan kendi lehine hak çıkaran tarafa aittir. Tahliye taahhütnamesinin kira mukavelesinden evvel imzalatıldığını argüman eden davalı kiracı bu tezini ispat etmekle yükümlüdür. Bu durumda mahkemece ispat yükümlülüğü karşıt çevrilerek davanın reddine karar verilmesi gerçek değildir. Mahkemenin direnme kararının bozulmasına oy çokluğu ile hükmedilmiştir.”